27. rocznica śmierci Agnieszki Osieckiej

Podczas nauki na Uniwersytecie Warszawskim w 1956 r. i Łódzkiej Filmówce w 1961 r. Agnieszka Osiecka, wybitna autorka tekstów piosenek, poetka i prozaiczka, związała się ze Studenckim Teatrem Satyryków, gdzie współpracowała z Andrzejem Jareckim i Ziemowitem Fedeckim. Przez blisko dwadzieścia lat, do 1974 r. była aktywna jako autorka i członkini Rady Artystycznej STS-u.

W latach sześćdziesiątych angażowała się w programy telewizyjne, takie jak Listy śpiewające i Sentymenty, a także redagowała Studio Piosenki Literackiej w Polskim Radiu. W tym czasie prowadziła także swoją rubrykę w tygodniku Przekrój pod tytułem Mini kąt Agnieszki Osieckiej. Ponadto napisała libretta do różnych widowisk muzycznych.

W 1968 r. dołączyła do kabaretu Pod Egidą Jana Pietrzaka, gdzie nie tylko tworzyła teksty piosenek, takich jak Czy te oczy mogą kłamać, jak również monologi i skecze.

Osiecka nie ograniczała się tylko do działalności estradowej i kabaretowej; równolegle rozwijała swoje talenty prozatorskie i poetyckie. Wydała powieść dla młodzieży Dzień dobry, Eugeniuszu w 1966 r., a następnie Zabiłam ptaka w locie w 1970 r., skierowaną do dorosłych czytelników. Kontynuując twórczość, stworzyła kolejne powieści i opowiadania, takie jak Dixie, Wzór na diabelski ogon, Szczególnie małe sny, Biała bluzka, Ptakowiec oraz Czarna wiewiórka.

W latach siedemdziesiątych zaczęła wydawać tomiki poetyckie, które zawierały zarówno utwory przeznaczone do muzyki, jak i te niepisane z myślą o śpiewaniu. Do tych tomików należą Sztuczny miód (1977), Imionnik z kwiatkiem, Wada serca oraz Żywa reklama.

Agnieszka Osiecka stworzyła ponad dwa tysiące piosenek, z których najbardziej rozpoznawalne są te, które zostały wykonane przez Marylę Rodowicz, takie jak Ballada wagonowa, Bossanova do poduszki, Damą być, Ludzkie gadanie, Nie ma jak pompa, Wariatka tańczy, a także Małgośka i Niech żyje bal. Jej utwory stały się również klasyką dzięki interpretacji Łucji Prus w przypadku Dookoła noc się stała i W żółtych płomieniach liści.

Teksty Osieckiej znalazły się w repertuarze różnych zespołów muzycznych, w tym rockowych, jak Skaldowie (np. Króliczek, Nie ma szatana, Wieczór na dworcu w Kansas City) i Czerwone Gitary (Nie spoczniemy, Wszystkim, którzy o nas pamiętają). Piosenki Agnieszki Osieckiej były śpiewane także przez artystki takie jak Violetta Villas i Magda Umer.

Była niezwykle kreatywna i sumienna w pracy, tworząc w tym samym okresie zarówno utwory teatralne, jak i monodramy, takie jak Zamienię księżyc na parę butów, Łotrzyce, Trzynogi, Zielnik śpiewający, Najpiękniejszy z całej wsi czy Masaż twarzy. W 1966 r. na podstawie słynnej opowieści swojego przyjaciela z młodości, Marka Hłaski, stworzyła Piękne dwudziestoletnie, a w 1985 r. odpowiedziała Szpetnymi czterdziestoletnimi. W 1992 r. wydała także tom wspomnień pt. Rozmowy w tańcu, w którym częściowo opisała swoje burzliwe życie towarzyskie i uczuciowe.

Agnieszka Osiecka nie ograniczała się jedynie do pisania. Tworzyła również felietony, co doskonale ilustruje zbiór Zabawy poufne. W latach dziewięćdziesiątych nawiązała bliską współpracę z Teatrem Atelier w Sopocie. W 1993 r. we współpracy z fotografką Zofią Nasierowską opublikowała Fotonostalgię, prezentującą znane i lubiane postacie w obrazie i anegdocie. W 1996 r. wydała książkę Na początku był negatyw, zawierającą jej zdjęcia z osobistymi komentarzami. Agnieszka Osiecka zmarła rok później w wieku niespełna 61 lat i została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim.